Het is een ontzettend warme dag. Helaas merk ik daar niets van, want ik ben in de praktijk aan het werk. De temperatuur loopt ook hier aardig op, maar cliënten die binnenkomen geven aan dat het hier ‘lekker koel’ is. Ik denk dan meteen aan de brandende zon, vakantie en een heerlijk wijntje. Vervolgens gaat mijn beroepsbrein aan het denken dat het weer tijd is om iets te zeggen over de brandende zon en het insmeren van de huid. Hoe belangrijk wij dat vinden. Hoewel ik mijzelf nog wel eens vergeet in te smeren en vervolgens al een uur buiten ben baal ik naderhand als een stekker.
Vooral als er weer eens iemand binnenwandelt in de praktijk met een vlek of plek die gek doet. Meestal is dat een oudere huid, met grove rimpels rondom ogen en mond, van nature een lichte huid, dat zie je onder al die bruine vlekjes pigment. Waarschijnlijk hebben deze mensen vroeger veel in de zon gezeten. Als ik ze vraag of ze zonaanbidders zijn is het antwoord meestal ‘nee, niet meer’. Dat zegt voor mij genoeg, in het verleden hebben zij heerlijk genoten van zonovergoten vakanties, van de brandende zon waar ik zojuist aan dacht. Of het zijn mensen die niet ‘zonnen’, maar wel veel wandelen of fietsen. Ik leg meestal uit dat een uur liggen in de zon, hetzelfde is als een uur wandelen of fietsen in de zon.
De plekjes die gek doen lijken vaak niet bijzonder, maar soms zit er een enkeling tussen waar ik toch rillingen van krijg. Helaas zie ik deze mensen vaak nooit meer terug en weet ik niet of mijn onderbuikgevoel wel heeft geklopt. Ik stuur ze naar de huisarts omdat ik het zelf ook een gek plekje vind. Diagnoses stellen mag ik niet en dat vind ik goed. Mijn pluis en niet-pluis gevoel is best goed al zeg ik het zelf, maar de garantie bieden dat zo’n vlekje goed of kwaadaardig is kan ik niet en doe ik niet.
Mijn twee jongens zitten vandaag op het kinderdagverblijf. Weer denkend aan de warme dag vraag ik mij af of ze de kinderen daar goed insmeren, of zij alles al wel weten met betrekking tot smeren. Twintig minuten voor het naar buiten gaan, kinderen in de schaduw laten, helemaal voor baby’s. Gebruik factor 50 en vergeet bij mijn kleinste vent van 5 maanden ook niet zijn kale bolletje, dan maar wit uitgeslagen haartjes, geeft niks.
Ik las een tijdje terug iets over een kinderdagverblijf dat besloot de kindertjes niet in te smeren. Mijn nekharen gingen overeind staan en ik voelde een knoop in mijn maag. De stoffen in zonnebrandcrème zouden kankerverwekkend zijn. Zelf denk ik dat iemand dit ergens geroepen heeft, het zal vast een arts of onderzoeker zijn, of wellicht een artikel over een product dat inderdaad minder goed bleek voor de huid, ik heb geen idee. Wel weet ik dat het niet insmeren met een zonnebrandcrème echt heel veel schadelijker zal zijn dan de huid wel goed insmeren. Moet zeggen dat ik wel snel voor mijn eigen producten ga nu ik weet wat er in zit en wat het doet en minder snel voor andere merken zal gaan, omdat ik bij deze zeker weet dat het langdurig zijn werk doet en ook echt de factor is die erop staat (voor wie laatst het artikel van de consumentenbond heeft gelezen over een lagere factor in het product dan op de verpakking staat).
Vanavond nog even lekker door met werken, genieten van het feit dat het zo’n mooie dag was, ook al heb ik er niets van mee gekregen. Als ik thuis kom de kleintjes opzoeken in hun slaapkamer en ze een dikke kus geven op hun bleke gezichtjes.