Iedere huid omhult een uniek mens! Dit is de slogan van de Week van de Huidtherapie die deze week plaatsvindt. Maar wat wordt daar nu mee bedoeld? Hoe wordt dit opgevat?
Dit is hoe ik het zie:
Er komt een moeder jongeman binnen in de praktijk, hij zal ergens tussen de 14 en 16 jaar oud zijn en heeft last van puistjes. “Dat vindt hij storend” zegt zijn moeder. Ik vraag dan vervolgens aan de jongen: “Is dat zo?” en kreeg als antwoord: “moah”. Tijdens de intake kom ik erachter dat de jongen er niet zo heel erg mee zit. Zijn moeder is bang dat hij er blijvende schade (littekens) aan overhoudt en wil dat graag voorkomen.
Een week later zie ik hetzelfde gebeuren, moeder met een zoon van dezelfde leeftijd met ongeveer hetzelfde beeld. Waarschijnlijk zitten de jongens bij elkaar in de klas, of kennen de moeders elkaar, maar ik zeg daar niks over (beroepsgeheim). Alleen deze jongen is wat meer timide, rustig in zichzelf gekeerd. Tijdens een gesprek moet ik echt mijn best doen om door te komen en merk dat ik snel alleen met zijn moeder aan het praten ben.
Vervolgens ga ik zijn huid inspecteren als hij op de behandelbank ligt. Aanraking, dat helpt vaak het ijs te breken. Deze keer helpt het ook. Ik heb gezegd dat ik zijn huid even ga bekijken, maar dat ik dat niet alleen kan met kijken, maar dat ik de huid ook aan zal gaan raken. Zodra ik zijn huid aanraak en vertel wat ik zie merk ik dat hij wat meer vertelt over zijn huid. Hij zit er heel erg mee merk ik. Moeder zit ernaast opgelucht te kijken als ik aangeef dat we dit prima kunnen behandelen.
In deze, hoe verschilt het, nagenoeg hetzelfde beeld, de één zit er mee, de ander vindt het voornamelijk een probleem van zijn moeder. Elk mens is uniek!
Nog een voorbeeld:
Telefonisch heb ik een afspraak gemaakt met een mevrouw, zij heeft een gesprongen vaatje in haar gezicht en dat stoort haar al een poosje. Of ik daar iets aan kan doen. Ik leg haar uit dat ik middels lasertherapie heel goed vaatjes kan verwijderen en zie haar de week erop in de praktijk. Een mevrouw op middelbare leeftijd met een vrij rood gezicht. Iets dat ik vrij storend vind en ben al stiekem, terwijl ik haar aankijk, aan het zoeken naar dat gesprongen vaatje, maar zie hem niet.
Eenmaal op de behandelbank kijk ik goed naar haar huid en kan ik hem vinden, op haar wang, tussen de rest van alle vaatjes wat voor een flinke roodheid zorgt. Voorzichtig vraag ik of het alleen het ene vaatje is dat haar stoort, omdat er wel meer vaatjes zijn. Mevrouw antwoord met: “oh? Waar dan?” Ik pak een spiegel en laat haar zien wat ik zie. “Nou, dat zit er al jaren! Dat hoeft niet weg hoor, dat hoort bij mij.” Ze heeft gelijk. Als ik beter kijk en haar volledige gezicht zie, zie ik een rossige vrouw, met mooie rode appelwangen en stralende ogen en denk ik, wat zeur ik toch. Iedere huid omhult een uniek mens!