Mijn ouders waren laatst bij mij op bezoek. Mijn moeder heeft een huidtype I en is opgegroeid in Australië. Dat betekent dat ze nu veel pigmentvlekken op haar huid heeft en een verhoogd risico op huidkanker. Ik zat naast haar een beetje naar haar huid te kijken, op haar gezicht, haar armen en voelde tussendoor aan een vlekje. Mijn moeder doet er altijd erg luchtig over en ik heb haar gevraagd of ze wel eens haar huid echt checkt. Ze zei dat ze dat wel deed, dat was voor mij weer een geruststelling, ik maak me daar soms toch nog wel druk om. Maar, zei ze, mijn rug kan ik niet zien. Snel keek ik mijn vader aan en zei: “Doe jij dat dan niet, pap?” Mijn vader keek me aan alsof ik overdreef, maar ik ben daar echt wel serieus om. Nee, dat deed hij niet en mijn moeder vond het ook een beetje overdreven leek wel. Ik hoor zo om mij heen dat mensen wel bewuster worden van hun zongedrag, maar nog niet echt bewuster van het feit dat ze misschien al wel een vlekje hebben die veranderd, of niet goed is. De herkenning van ‘verdachte’ vlekjes vind je terug in mijn vorige blog, maar ik vond nog een leuk filmpje over het checken van de huid (staat hieronder). Tijd zat voor in de vakantie, toch?